Zondag 3 juni 2012: The Ring of Kerry

De planning was om vandaag de hele Ring of Kerry te rijden, zo'n 180 km met veel mooie plekjes, dus vertrokken we gelijk na het ontbijt rond een uurtje of half 10. Het was bewolkt en toen we vertrokken begon het zowaar weer te regenen. De eerste 3 kwartier bleef het regenen en omdat we de bergen inreden zaten we al snel weer tussen de wolken. Daarna werd het droog en hebben we gelukkig geen regen meer gehad. Hier en daar nam de bewolking wel veel weg van het uitzicht weg maar aan het eind van de middag was ook dat een stuk beter. Van Kenmare naar Sneem, van Sneem naar Staigue Fort, de resten van een fort van gestapelde stenen uit de ijzertijd, en daarna Coomakista Pass, helemaal in de wolken. Maar daarna werd het beter. In Waterville onderaan de pas in een tearoom koffie en thee gedronken met een heerlijke fruit scone erbij.

Afgedraaid naar de Skellig Ring, een extra lus aan de Ring of Kerry in het uiterste puntje van het Iveragh schiereiland. Naderhand waren we heel erg blij dat we dit hadden gedaan, want het was voor ons het mooiste stukje van de hele tocht. Het weer knapte met de minuut op, het uitzicht was helder en we keken steeds op de prachtigste baaien, rotsen, eilandjes, strandjes en ga zo maar door. We zagen de eilanden Little Skellig en Skellig Michael duidelijk liggen in zee. Op Little Skellig is een van de grootste kolonies Jan-van-gents ter wereld met zo'n 22.000 broedende paartjes aanwezig en je vind er ook nog een grote verscheidenheid aan andere zeevogels. Met het blote oog niet zichtbaar, de eilanden liggen immers zo'n 10 km uit de kust, maar toen Wil zijn vogelkijker neerzette zagen we de vogels om het eilandje heen cirkelen. Het was er letterlijk vergeven van de vogels. Een prachtig gezicht. In hetzelfde gebied zagen we dat er turf werd gestoken en bij een huis zagen we zelfs turfblokken te drogen liggen. Hoewel we weten dat het vroeger in Nederland ook gebeurde, hadden we dat nog nooit in het echt gezien. Wonderlijk dat er hier nog op gestookt wordt. Is natuurlijk wel een goedkope brandstof als je het op je eigen land kunt winnen. Na Portmagee kwamen we weer terug op de Ring of Kerry en reden we evenwijdig aan de zee over de route. In Rossbeigh zagen we nog een dappere zwemmer uit de zee komen, met 13/14º wel heel dapper, ook al droeg hij een wetsuit. Bij Beaufort de route verlaten om binnendoor terug te rijden naar Kenmare.

Binnendoor dus, via het Gap of Dunloe. Het bleek geen kortere maar wel een veel prachtigere weg te zijn. Het is een akelig smal kronkelend weggetje waar echt maar één auto tegelijk over kan. Om de zoveel meter is er een soort uitwijkplaats zodat auto's elkaar kunnen passeren. Het is een pasweg door de bergen die omhoog klimt langs 3 meertjes, naast de weg ligt het bezaaid met grote en kleine rotsblokken en je kunt de lakstrepen op veel rotsblokken zien staan. Er zijn ook van die smalle bruggetjes van gestapelde stenen met hetzelfde euvel. Wij hebben het er zonder lakbeschadigingen van af gebracht, maar Wil heeft dan ook niet harder dan 30 of 40 gereden. Natuurlijk ook omdat hij van de omgeving wilde genieten. Behalve auto's kwamen we er ook koetsjes met paarden tegen, motoren, wandelaars, fietsers en een paar loslopende schapen. Wil zei dat hij in dit gebied ook wel graag eens zou willen fietsen samen met andere fietsende familieleden. Misschien iets voor een familie trip voor de heren??? Aan het eind van de rit waren we allebei moe maar voldaan en hebben we de dag afgesloten bij het Italiaanse restaurant Roma in Kenmare.