Yellowstone

Vanmorgen hebben we in een echte oude saloon ontbeten die bij het Buffalo Bill Village hoort. Het was wel een entourage hoor met heel veel toeters en bellen. Het ontbijt zelf was gewoon een continental breakfast maar wel met "waffels" die je dan wel zelf moet bakken. Dat heeft Wil dus gedaan en zat daarna al snel vol want het lag nogal zwaar op de maag. Zelf houdt ik het maar op een getoaste bagel met ei en cream cheese, da's wel zo veilig. Daarna wilde Wil eerst nog tanken en daarbij kwamen we een Walmart tegen, die moest natuurlijk ook van binnen even worden bekeken. Daar heeft Wil eindelijk zijn zo zeer gewenste ice tea op de kop getikt want hier hebben ze overal van die zelfgemaakte en dat is het toch niet helemaal. Water smaakt wel maar da's dan meer voor mij.

Via de Buffalo Bill Dam, de Wapiti Valley en het Soshone National Forest richting Yellowstone. Natuurlijk de dam bekeken; mochten we van een oudere dame op een groot soort golfkarretje meerijden van de parkeerplaats naar de dam en het visitor centre. Die bleek zo de hele dag als "courtesy" op en neer te rijden. Fooi ging in de pot om het visitor centre te onderhouden. Naast de weg kwamen we ook een stapel met geweien e.d. tegen, kijk maar eens op de foto.

Het duurde even voordat we Yellowstone daadwerkelijk konden inrijden want er werd aan de weg gewerkt en er was maar een rijstrook beschikbaar over zeker een mijl of 5. Moest steeds om de beurt met een auto met zwaailicht voorop en achteraan. Maar goed we kwamen er natuurlijk toch wel. Op een picknickplaats zitten lunchen met de overgebleven pizza van gisteravond die wonder boven wonder nog erg lekker smaakte ook. Rond de picknickplaats liep een hert dat niet echt bang was maar wel op afstand bleef. Mooi om te observeren.
Het viel erg op dat in het eerste stuk zowat alleen maar kale grijze bomen stonden. Hier en daar begon de onderbegroeïng al weer welig te tieren en jonge boompjes op te schieten. Als je beter keek kon je ook wel zien dat die bomen waren afgebrand om zo het bos te vernieuwen. Iets wat we in Yosemity in 2004 ook al meemaakten. Gecontroleerd vuur noemen ze dat hier blijkbaar. Na een tijdje kwamen we bij Yellowstone Lake. Dat is echt een reusachtig groot meer waaronder ook vulkanische krachten hun werk doen ook al is het water ijskoud. Op verschillende plekken aan de oever kun je zien dat er hydrothermische activiteit is (moeilijk woord hoor). Aan de verkleuringen op sommige plekken aan de oever kun je dat zien en soms ook ruiken zoals bij Steamboat Point waar veel stoom uit de bodem komt maar het door de zwavel ook verschrikkelijk naar rotte eieren ruikt.

Op een gegeven moment kwamen we op de weg een kudde bisons tegen en konden we geruime tijd niet doorrijden. We waren wel niet de voorste auto maar er stond al snel een ellenlange file achter ons. Maar een belevenis is het wel. Het zijn echt ontzettend grote dieren, vooral de stieren die er tussen liepen. Erg indrukwekkend allemaal. Ook hebben we nog behoorlijk wat herten gezien maar een beer....nee, die nog niet. Heel misschien als we heel veel geluk hebben as. zondag want dan gaan we nog een dagje terug. Verder zijn we ook nog een hele wandeling wezen maken over een boardwalk tussen de geisers en ponds en mudpots met de mooiste kleuren. We kwamen tijd te kort want we moesten natuurlijk ook op tijd in Ashton zijn zodat Wil zijn startnummer voor de marathon kon ophalen. En voor de pastamaaltijd, dat hoort er vanzelf ook bij. Een paar mijl voor Ashton hebben we een vos doodgereden die plotseling de weg overstak en Wil niet meer kon ontwijken. Gelukkig is er niks gebeurd. Da's dan het voordeel van een grote auto én een goede chauffeur hé. Hadden we in Ashton het Super 8 Motel gereserveerd en dat konden we dus niet vinden. Blijkt het ding niet meer te bestaan en heet nu de Ashton Inn. Geen probleem ze hadden onze reservering en we hebben weer een ruime kamer met 2 flinke bedden. Daarna zijn we gelijk het startnummer gaan ophalen en hebben we daar spaghetti gegeten met sla en een aardappel in de schil. Rare combinatie maar het smaakte toch wel. Wil zijn "goodybag" bleek te bestaan uit een gevulde paarse Idaho aardappelzak. Er zat o.a. een lichtgele polo van de marathon in. Misschien zien jullie hem die nog wel eens dragen. Wil slaapt ondertussen al enkele uren want hij moet om 04.15 uur zijn bed uit. De laatste bus naar de start vertrekt om 05.15 uur en de start is al om 06.30 uur. Dan kom ik er beter af want Wil denkt er zo'n 3,5 uur over te doen en komt dus rond 10 uur binnen. Als ik tegen die tijd in het park ben hier 5 min vandaan is het goed. Morgen horen jullie meer.