Meet Franz Josef, 27 en 28 februari 2017

Maandag 27 februari: Vroeg opstaan was ook vandaag het devies. Om 8 uur skypen met het thuisfront, daarna ontbijt en zo snel mogelijk op weg naar Hokitika. De afstand is 327 km en we kijken tegen een lange dag rijden aan. Wel een mooie route dwars door de bergen naar de Tasmanzee aan de westkust. Een heel stuk naast de rivier de Buller die zich na Murchison door een gorge perst, natuurlijk de Buller Gorge, en waar de langste hangbrug van Nieuw Zeeland over deze rivier kan worden belopen. Wil is de 110 m helemaal naar de overkant gelopen en ik kwam nog niet halverwege voordat ik omdraaide. Werd er helemaal draaierig van 17 m boven dat water. Was wel een hele ervaring. Mogen maar 15 mensen tegelijk op en je moet af en toe passeren maar dat gaat heel moeizaam. Op deze plek ook voor het eerst kennis gemaakt met de sandflies (zandvliegjes), een ware plaag hier en ze zeggen vooral aan de westkust. Onderweg een flesje met spul gekocht dat er tegen zou moeten helpen. Kunnen we dat gebruiken als die rotdingen het ons weer ergens moeilijk maken. Op een parkeerplaats bij Kilkenny’s Lookout aan de rivier geluncht.

Bij Tauranga Bay zijn we van de weg afgedraaid om de zeehondenkolonie te gaan bekijken. Onderweg waren we al steeds stil zo mooi als het uitzicht op zee was. Bij de zeehondenkolonie aangekomen voert een wandelweg omhoog naar het uitkijkpunt op de rotsen en dan kun je naar beneden kijkend de zeehonden in de zon zien liggen luieren, of spelen tussen de rotsen in het water. Zelfs het zogen van de jongen kun je zien. Heel bijzonder. Kijk maar op het volgende filmpje:

Hierna verder langs de kust met de mooiste vergezichten op de vele kleuren blauwe Tasmanzee. Wel iets waar we op het Zuidereiland nog aan moeten wennen want het is hier veel minder dicht bevolkt dan op het Noordereiland. Een benzinepomp b.v. kwamen we gewoon ruim 200 km niet tegen. Gelukkig hadden we nog genoeg brandstof maar het zal je maar gebeuren. Een gewaarschuwd mens telt voor 2 en onze buren in de laatste B&B hadden er ons al op geattendeerd….als je een pomp ziet en ook al hoeft het eigenlijk niet…tanken want je weet nooit wanneer je de volgende pas weer tegenkomt. Boodschappen van hetzelfde laken een pak. Zie je een fatsoenlijke supermarkt doe dan gelijk je inkopen en wacht niet af want misschien kom je wel helemaal niets meer tegen. Dat hebben wij dus in onze oren geknoopt en toen we in Greymouth eindelijk zowel een benzinepomp als een supermarkt tegenkwamen hebben we daar meteen gebruik van gemaakt.

Inmiddels was het al half 6 en we moesten nog 40 km rijden. Die laatste kilometers schoten trouwens wel aardig op omdat de kust het laatste stuk aardig vlak is. De rest van de weg vandaag was een slingerweg compleet met veel wegversmallingen, eenbaansbruggen, wegwerkzaamheden en onoverzichtelijke bochten. Constant opletten noodzakelijk maar wel erg prachtig. Om half 7 kwamen we aan bij Rising Star Holiday Park waar we een soort kleine blokhut hebben met zicht op het strand en de zee. Best mooi en om kwart voor 7 zaten we op ons eigen terrasje in de zon naar de zee te staren. Omdat we best moe waren hebben we vanavond fish and chips gehaald en die op ons terras opgegeten. Daarna nog even snel naar het strand (zowat voor de deur) voor de zonsondergang. Mooie afsluiting van een lange dag.

Dinsdag 28 februari: Oei…vergipsing…vanmorgen kwam ik er achter dat we geen 2 maar maar 1 nacht in Hokitika bleven. Wil had dat al in zijn hoofd maar dacht gisteren dat ik het wel beter zou weten…nou niet dus. Werd dus hele programma omgooien en niet terug naar de Pancake Rocks and Blow Holes want dat is in totaal ruim 160 km heen en terug tot Hokitika plus de bijna 138 die we naar Franz Josef Glacier moeten rijden…Dat werd Wil teveel na de lange en stressvolle dag achter het stuur gisteren. Heel jammer dat we die niet hebben gezien maar daar is niets aan te doen. Als het kan zoek ik wel een filmpje op Youtube waar ze opstaan. Via deze link kun je ze bekijken; we hebben echt wel wat gemist hoor: https://www.youtube.com/watch?v=2F4n5du8wTg

Enfin ontbeten op ons deck met uitzicht op zee en meteen broodjes gesmeerd voor de lunch. Net voor de uitchecktijd van 10 uur sleutel ingeleverd en op weg naar Franz Josef. Wel een stuk nog langs de kust maar lang niet meer zo spectaculair als gisteren. Tegen half 12 passeerden we het dorpje Hari Hari (ja, sommige namen zijn hier echt wel grappig) met gelukkig een cafe. Meteen gestopt voor een kopje koffie. Ze hadden er een redelijke wifi en dus meteen een appje naar NL gestuurd. In Hokitika en later ook in Franz Josef lukte dat niet. Het schijnt dat op afgelegen locaties de wifi gewoon niet sterk genoeg is en feit is dat de verbinding steeds wegvalt. Af en toe gaat een tekstberichtje nog wel maar een foto krijg je gewoon helemaal niet verzonden. Jammer maar ook dat hoort er gewoon bij.

Voor Hari Hari waren we Lake Ianthe al gepasseerd en er na kwamen we nog langs de mooie meren Lake Wahapo en Lake Mapourika. Bij alle 3 een korte fotostop ingelast voordat we doorreden naar Franz Josef Glacier. Rond half 2 reden we de inrit van Rainbow Retreat op waar we een Tree Hut tot onze beschikking hebben. Deze keer goed gekeken en het is echt voor 3 nachten en dus even rust in de tent. Het is een soort houten blokhut op 1,5 m hoge palen met aan 3 kanten tree fern en rimu bomen. We houden het hier wel uit. Ook hierbij een deck met 2 stoelen en een tafeltje en dus mooi buiten in de zon onze lunch opgegeten. Rond half 4 naar Franz Josef Glacier zelf gereden om de Glacier Walk te gaan lopen naar de tong van de gletscher. Zou een makkelijke wandeling zijn en binnen 1,5 uur heen en terug. Nou wat ze hier makkelijk vinden dan…veel stijg- en daalwerk maar wel over een redelijk goed te belopen en breed pad. Wij liepen er door de vele fotostops, mijn korte benen én een kwartiertje rust boven 2 uur en 10 minuten over. Wil feliciteerde mij want hij had niet gedacht dat ik het zou redden…hij had verwacht dat ik er halverwege de brui aan zou geven. In elk geval was de wandeling erg de moeite waard en hebben we veel gezien. Zal morgen wel wat stijf zijn maar dat zien we dan wel weer. Eten vanavond gedaan in Monsoon, het restaurant dat bij het Rainbouw Retreat hoort. Op het terras in de laatste zon van de dag met een glaasje wijn en een koud pilsje was het goed uit te houden en het eten erg lekker.