Zon en héél véél regen (31 maart 2014)

Om 8 uur wakker. Weer niet zo heel goed geslapen; de bedden zijn erg hard hier in Portugal. Dat wisten we natuurlijk al van vorig jaar. Om half 9 is Wil gaan hardlopen. Hij ging via het strand richting Albufeira. Ondertussen heb ik na het douchen alles opgeruimd en klaargezet voor het ontbijt op het balkon aan de achterkant bij de keuken. De zon scheen namelijk en daar moesten we even van profiteren natuurlijk. Wil was na een klein uurtje weer terug en had ervan genoten zei hij. Eenmaal aan het ontbijt hadden we nog wel een vest nodig maar ok we waren wel blij dat we toch een keertje in de zon buiten konden zitten. Omdat het onverwachts zulk mooi weer was besloten om naar Cabo de São Vicente te rijden. Alleen betrok de lucht onderweg weer en bij Lagos was de lucht alweer helemaal grijs. Bij Sagres trok de lucht weer wat open en zijn we eerst maar eens koffie gaan drinken met een stukje taart erbij. Weer verbaasd over de prijs, totaal € 3,23. Heb je bij ons net een latte voor. Maar ja, het ligt er hier maar precies aan waar je bent want er zijn gelegenheden genoeg waar je bijna net zoveel betaald als thuis. Na zo'n 1,5 uur in de auto (binnendoor) smaakt een kopje koffie hartstikke goed. Van Sagres was het nog maar een klein stukje naar Cabo de São Vicente waar de zon zelfs weer even tevoorschijn kwam. Het is een 60 m hoog rotsplateau waarvan de kliffen bijna loodrecht uit de Atlantische Oceaan oprijzen en is het zuidwestelijkste puntje van Europa. In de oudheid dachten de mensen dat hier het einde van de bewoonde wereld lag waar de goden zich na gedane arbeid te rusten legden. Nou dan mochten de wel een dikke trui hebben gedragen tegen de wind, want die gaat er enorm te keer. Het echte uitzichtpunt bij de vuurtoren uit 1846 was jammer genoeg gesloten, maar er was nog genoeg te zien. Zoals Ans me al had verteld stonden ze er truien te verkopen maar die hadden wij met onze windstoppers aan niet nodig. Op de “Letzte Bratwurst vor Amerika” hadden we ons wel verheugd, al was het maar om het certificaat dat je erbij schijnt te krijgen. Jammer genoeg waren de Bratwursten niet aanwezig. Misschien hadden ze het weer anders ingeschat. Over de rotsen geklauterd en genoten van de prachtige uitzichten op de rotsen en de oceaan. Wat gaat de zee hier te keer en wat zijn de golven hoog. Geen wonder dat het hier in de buurt stikt van de surfscholen, het is hier een surfparadijs. Tussen de rotsen stonden verrassend veel verschillende bloemen en struikjes in bloei en we kwamen zelfs op een stuk terecht waar het ontzettend lekker rook. Niet ontdekt welke plant het precies was maar we houden het maar op een kruidachtig iets die daar verschillende stonden. Vanaf de rotsen werd ook gevist en een zagen we zijn lijn verliezen terwijl we een andere trots een vis binnen zagen halen. Na een hele tijd terug richting Sagres. Nog even gestopt bij het kleine Forte do Beliche om van het uitzicht te genieten en daarna doorgereden naar het Fortaleza de Sagres. Was het bij Beliche nog droog en zagen we de zon nog even...hoe snel kan het weer omslaan. In de paar km naar Sagres trok de lucht compleet dicht en kwam het er met bakken uit. Bij het Fortaleza dat is gesticht door Hendrik de Zeevaarder in de 15e eeuw in de auto gewacht totdat de bui grotendeels over was. Het fort zelf stelde niet zo heel veel voor en toen het weer ging regenen zijn we eerst een kop koffie gaan drinken; geen zin om nat te worden natuurlijk. Wel ligt het fort op een nog grotere punt dan de Cabo en kun je er helemaal over een mooi aangelegde wandelpad van een paar km rondlopen. Dat hebben we tussen de buien door toch nog kunnen doen. Op strategische plekken staat dan nog een oud kanon te pronken en naast het pad staan allerlei borden met wetenswaardigheden over planten en vogels. De uitzichten op zee, de Cabo en Sagres zijn heel mooi. Het was al ruim half 6 geweest toen we er weggingen en na een rondje door Sagres teruggereden richting Olhos de Agua. Voor Vila do Bispo begon het te regenen en het hield niet meer op. We hebben zelfs een stuk maar 50km/uur kunnen rijden omdat de ruitenwissers het op stand 2 niet aankonden. In Lagos namen we een verkeerde afslag en bleven rondjes rijden. Tommetje maar weer aangesloten die ons rechtstreeks terug naar de 125 loodste. Terug in Olhos wilden we de straat naar ons appartement indraaien en die bleek helemaal blank te staan. Zo diep dat we er met onze Nissan Micra niet doorheen durfden. Dus via de andere kant het dorp ingereden. We kwamen toch wel thuis. Onderweg hadden we al boodschappen gedaan en besloten om i.v.m. het weer vanavond maar eens een keertje zelf te koken. Een goede beslissing want het is de hele avond blijven gieten! Een heel verschil met het weer in Nederland zoals we van het thuisfront horen. Al is het hier toch helemaal niet koud want het was vanmiddag toch 18ºC.