Woensdag 25 sept 2013: Palácio Nacional de Queluz

Deze ochtend werden we wakker met een erg grijze lucht. Even na 8 uur ging Wil hardlopen en hij was nog maar pas onderweg of het begon te regenen. De eerste regen tijdens deze vakantie. Het lijkt ook wel een stukje frisser dan gisteren. Nadat Wil terug was en had gedoucht zaten we wat laat aan het ontbijt dat weer uitstekend smaakte. Daarna nog een tijdje rustig aan gedaan maar rond een uur of 11 toch maar de stoute schoenen aangetrokken en ondanks de regen naar het strand van Estoril gereden. Parkeren is overal betaald behalve achter het Casino, dus daar maar geparkeerd (natuurlijk op advies van Maria). Het Casino ligt overigens in een mooi park met o.a. grote dadelpalmen. Aan de brede weg ervoor ligt ook het treinstation en gaat de trein van Cascais naar Lissabon. Die loopt praktisch het hele stuk langs de kust, zodat je er via een tunnel onder door moet om op de boulevard aan zee te komen. Waren we net op de boulevard begon het weer te regenen dus wij op een overdekt terras koffie gedronken. Dat bleek achteraf de laatste bui te zijn want daarna begon het op te klaren. We hebben dan ook nog een tijdje over de boulevard gewandeld voordat we terug gingen richting auto. Aan het casinopark bij een “panaderia” geluncht en daarna in de auto gestapt om naar Queluz te rijden. Het eerste stuk langs de kust richting Lissabon en daarna nog een klein stukje snelweg. Mooi hoor zo langs de kust; er staan veel mooie grote huizen die soms op kasteeltjes lijken en verder forten, vuurtorens en natuurlijk hotels en restaurantjes. Natuurlijk zie je ook veel stranden, rotspartijen en zee! Gelukkig kwam de zon door en was het zo weer 25º.

Aangekomen bij het Palácio de Queluz konden we zowat voor de deur parkeren. Het was er erg rustig; misschien om dat we er pas wat later in de middag waren? Open tot 19.00 uur, dus tijd genoeg om alles goed te bekijken. Dit paleis stamt uit de 18e eeuw (gebouwd in 1747) in rococostijl en werd in 1760 al uitgebreid om te dienen als zomerresidentie van Maria I. Zij was in haar jeugd verliefd geworden op Versailles als toenmalige verloofde van Lodewijk XV. Dat is meteen bij binnenkomst goed te zien: we kwamen in de troonzaal en het eerste wat ik zei was: “het lijkt Versailles wel.” Dat had ik dus goed gezien. De uitbreiding van het paleis van 1760 is dan ook een ontwerp van de Franse architect Jean-Baptiste Robillon. Het grootste deel van het paleis is van buiten trouwens rose omdat rose de kleur van de Portugese adel was. De Troonzaal, de Sala dos Azulejos en de Sala dos Embaixadores (Audiëntiezaal) maakten de meeste indruk op ons, maar we vonden dit paleis allebei nog veel mooier dan waar we gisteren in Sintra waren. Gedeeltelijk ook door de prachtige tuinen die in Sintra compleet ontbreken. De hangende tuinen van Robillon achter het hoofdgedeelte van het paleis zijn aangelegd over bogen, waardoor de grond voor het paleis hoger ligt dan de omringende tuinen. Er zijn prachtige vijvers met veel fonteinen en beelden maar ook een met azulejo's betegeld kanaal waar de koninklijke familie uit varen kon gaan.
Wat wel erg leuk was dat we in het paleis een Canadees stel tegenkwamen dat we afgelopen zondag 22 september ook in de Grutas da Moeda hadden getroffen tijdens de rondleiding. Dat had ik toen niet in het verslag staan maar we hebben in de grotten wel leuk met elkaar gepraat; ze komen nl. uit de buurt van Vancouver waar wij in 2007 ook een paar dagen zijn geweest. In elk geval doen zij alles in sneltreinvaart om zoveel mogelijk te kunnen zien. Liefst 3 tot 4 dingen op een dag. Was leuk om elkaar weer even te treffen en ik kreeg dan ook een “big hug”. Daarna gingen ze snel weer verder. Na het bezichtigen van het paleis zijn we nog even Queluz in gegaan maar dat viel ons een beetje tegen. Vanavond hebben we gedineerd bij de MacPlek in Queluz. Lekker luxe, haha. Op de terugweg zagen we nog een prachtige zonsondergang. Hopelijk brengt het avondrood morgen geen water in de sloot, maar weer een prachtige dag!