Stewart Island en Catlins, 9, 10 en 11 maart 2017

Donderdag 9 maart: Wat was het hier vannacht koud zeg. Hebben vanochtend maar gelijk de verwarming in de bad- en woonkamer aangezet. Een stuk lekkerder. Jammer genoeg is het helemaal bewolkt. Volgens het weerbericht zou om 10.00 uur de zon moeten schijnen en vanmiddag een temperatuur van 16 of 17° moeten zijn. Stewart Island is na het Noorder- en Zuidereiland het grootste eiland van Nieuw Zeeland en de Maori naam is Rakiura. Rakiura kan worden vertaald als “glowing skies” waarschijnlijk naar het Zuiderlicht of de vaak mooie zonsondergangen op het eiland. Stward Island ligt 30 km uit de kust van het Zuidereiland gescheiden door de Straat Foveaux. Er wonen zo’n 400 mensen vast op het eiland en de meeste ervan in Oban aan Halfmoon Bay. In totaal is er 28 km verharde weg op het 1746 km² grote eiland. Heel veel auto’s kom je hier dus ook niet tegen, wel een geel Fiat rugzakje en een oude tuktuk. Overigens is het eiland helemaal een nationaal park.

Vanochtend zijn we rond 10 uur langsgegaan bij het kantoor van Ruggedy Range waar onze tour “Ulva Island Birds & Forest” voor vanmiddag is geboekt en hebben we de voucher alvast ingeleverd. Eigenaresse én onze gids Furhana zal ons om 12.55 uur ophalen bij ons hotel. Daarna verder gelopen en wat noodzakelijke inkopen gedaan bij de plaatselijke Four Square supermarkt. Twee gebouwen verder zit het Kiwi-French cafe waar de koffie en de wortelcake lekker smaakten. Schuin er tegenover het Rakiura National Park Visitor Centre en daar tegenover weer de gift shop. Ons rondje was daarmee compleet en terug in het hotel de rugzak gepakt, de hoge wandelschoenen aan en nog snel even een hapje gegeten. Furhana reeds precies op tijd haar busje voor om ons op te pikken en bracht ons naar de steiger in Paterson Inlet waar de boot al klaar lag om ons naar Ulva Island te brengen. Deze keer hadden we ook veel geluk en waren we de enige deelnemers aan de excursie en dus hadden we weer een privégids. Het weer begon tijdens de overtocht op te klaren en Furhana begon met ons te overleggen waarnaar onze voorkeur uitging: vogels en/of planten. We kwamen overeen dat de focus op vogels zou liggen en af en toe iets over planten en bomen voor de afwisseling.

Onderweg zagen we in Paterson Inlet een super groot jacht liggen: de Vibrant Curiosity, 5 verdiepingen hoog met een helicopter op het bovendek en 2 garages voor speedboten onderin. Zoiets hadden we nog nooit eerder gezien. Furhana vertelde ook dat zo’n groot jacht in de buurt van Stewart Island ook maar een of twee keer per jaar voorkomt. Nieuwgierig geworden hebben we het later gegoogled en blijkt het schip in 2009 in Nederland te zijn gebouwd in Alblasserdam bij de firma Oseanco. Het is 85,47 m lang en heeft een 26-koppige bemanning. In zeven cabines is plaats voor 14 gasten; het is van een rijke Duitser en heeft Londen als thuishaven. Een artikel op een Nieuw Zeelandse site dat het jacht bij Auckland was gespot begin februari vermelde dat het jacht een bedrag van NZ$ 111 miljoen zou hebben gekost, in Euro’s nog altijd een slordige 74 à 75 miljoen. Toen we op Ulva na afloop van onze wandeling op de boot zaten te wachten kwam er een van de speedboten naar de steiger. Furhana was ook super nieuwsgierig en ging met de twee opvarenden praten maar ze mochten niet zeggen wie er op het schip was. Wel dat er ’s avonds een privé wandeling zou plaatsvinden op Ulva Island. Jammer want zo wordt je natuurlijk nog nieuwsgieriger….

Aangekomen op Ulva Island scheen de zon en trok de lucht open en werd strak blauw. Het was een geweldige middag en we zijn gruwelijk onder de indruk van de kennis van Furhana. Binnen 15 minuten na aanvang zei Wil al tegen mij dat is er eentje met heel veel kennis van zaken. Ze luisterde en trok ons mee en daar zat dan weer het een of andere vogeltje. Ze heeft ons heel veel over de vogels verteld en we hebben bijna alles wat er op Ulva Island rondvliegt en loopt (Stwewart Island Weka) gezien. Alleen de kiwi niet maar da’s dan ook een nachtdier. Ook vertelde ze zo het een en ander over de op het eiland staande bomen en planten, inclusief een aantal orchideën. Heel leerzaam en interessant. Het was wel een hoop loop- en klimwerk maar de moeite waard. Een korte rust op een Bounty strand zoals Wil het noemde, zonder andere mensen in de buurt en met de Weka’s aan je voeten scharrelend aan de rand van het water. Alle paden op het eiland zijn super goed onderhouden en als het omhoog gaat vaak met trappen. Het grootste gedeelte van het eiland is nog steeds privé-gebied. Wel is het eiland net al dat in Lake Wanaka roofdiervrij. Furhana vertelde dat er elk jaar wel een paar ratten overzwemmen maar dat die al snel worden gevangen is de overal aanwezige vallen. Een aantal bedreigde vogelsoorten is een aantal jaren geleden geïntroduceerd op Ulva Island en ze doen het eigenlijk allemaal heel goed. Op de heenweg hebben we overigens ook een Blue Penguin zien zwemmen, da’s die waar we in Wellington zo naar op zoek zijn geweest maar niet konden vinden. Na terugkomst op Stewart Island hebben we haar heel hartelijk bedankt voor de goede zorgen en geweldige rondleiding. Vanavond niet uit eten maar gewoon een boterham gegeten. Te moe en te vol van vanmiddag om naar het dorp te lopen.

Mochten er genoeg aanmeldingen zijn dan had Wil zich weer opgegeven voor de Kiwi wandeling vanavond maar er waren verder geen gegadigden en dus ging het weer niet door. Furhana was wel zo vriendelijk om Wil uitgebreid te vertellen waar hij de kiwi’s redelijk in de buurt zou kunnen aantreffen en dus is hij toen het donker werd gewapend met fotocamera en zaklamp op zoek gegaan. Bijna 2 uur heeft ie rondgekeken, samen met verschillende andere mensen, maar geen enkele kiwi gezien. Morgenochtend is het weer vroeg dag. De ferry vertrekt om 8 uur alweer en we moeten er om half 8 zijn.

Vrijdag 10 maart: Al was het vroeg om even voor half 8 stonden we buiten bij de B&B op de eigenaar te wachten die ons weer naar de ferry zou brengen. Even later kwam hij tevoorschijn, reed z’n busje uit de garage en ons naar de haven met onze bagage. Het was een frisse ochtend en boven Stewart Island was het nogal bewolkt maar aan de haven zagen we de zon opkomen en konden we al snel aan boord. De overtocht was wat rustiger dan de heenweg en om 9 uur waren we weer in Bluff. Een paar minuten later hadden we onze koffers terug en konden we op weg naar de Catlins. Eerst terug naar Invercargill en daar de Scenic Coastal Road naar de Catlins genomen. Bleken we er al snel middenin te zitten. Op een gegeven moment zagen we een informatiepunt en dat bleek ook een cafe te zijn. Daar hebben we behalve een kaart van het gebied ook even een kop koffie gedronken. Mijn latte had als decoratie de NZ zilvervaren en dat zag er heel goed uit. Aan de overkant van de weg was een stuk wetland waar Wil natuurlijk ook even poolshoogte moest nemen. Er zat niets bijzonders jammer genoeg. Onze volgende stop was bij de vuurtoren op Waipapa Point. Na een korte wandeling van de parkeerplaats kom je bij de vuurtoren bovenop een in zee uitstekende rots. Hier zitten vaak een aantal zeeleeuwen en vandaag hadden we geluk en hebben we er 4 gezien en een klein stukje verderop doken er af en toe nog een paar koppen op uit zee. Hierbij een filmpje van de zeeleeuwen:

Er ligt vlakbij de vuurtoren een groot en gevaarlijk rif in zee waar op 29 april 1881 het stoomschip Tararua met 151 opvarenden op het rif liep in slechte weersomstandigheden en 131 vonden daar de dood. Dit was het ergste burgerlijke scheepsongeluk uit de Nieuw Zeelandse geschiedenis. Bij laag water kun je het wrak nog zien liggen maar het was hoog water op het moment dat wij er waren en dus geen wrak te zien. Nadat ongeluk is pas de vuurtoren gebouwd.

Onze derde stop van vandaag bracht ons naar Slope Point. Hier wandelden we in zo’n 40 minuten heen en terug naar de meest zuidelijke punt van het Zuidereiland; 5140 km van de evenaar en 4803 km van de Zuidpool. Het laatste stuk weg naar Waipapa Point en de rest van de weg tot Curio Bay bleek een gravel weg te zijn en schoot natuurlijk niet erg hard op. Het stofte verschrikkelijk en de Nieuw Zeelanders die aan dit soort wegen gewend zijn rijden er ook nog eens behoorlijk hard…vinden wij tenminste. Het stoft niet normaal en de auto zag er dan ook binnen de korste keren uit alsof hij in een zandstorm terecht was gekomen, zelfs van binnen op de koffers ligt het stof.

Als laatste was het Petrified Forest bij Curio Bay aan de beurt. Hier stond eens een Jurassic Forest dat 160 miljoen jaar geleden door lava is overstroomd en daarna als versteend bos tevoorschijn is gekomen uit zee. Met eb kun je de restanten hiervan bekijken. Als je goed kijkt kun je hier en daar nog de nerf van het hout zien en de jaarringen in de stompen. Het was jammer genoeg nog hoog water en daardoor kon je lang niet alles zien. Curio Bay is ook het thuis van de Yellow-eyed Pinguin, de zeldzaamste pinguin ter wereld.

Inmiddels was het tijd om de B&B voor vanavond op te zoeken. Here we go kon het adres niet vinden en dus zijn we het bij de Informatie in Curio Bay maar na gaan vragen. Bleek erg achteraf te zijn in Niagara Falls (what’s in a name) en niet lachen…ze hebben er ook een waterval(letje). Iemand die leuk wilde zijn en de watervallen in het echte Niagara Falls blijkbaar had bezocht heeft dit kleinste watervalletje ter wereld deze naam gegeven. Enfin na weer de nodige kilometers over een gravelweg werden we hartelijk ontvangen in de B&B met thee/koffie en scones. Ze reserveerden voor ons telefonisch een plekje om te eten in het plaatselijke cafe voor 6 uur. Nadat we nog even in de buurt hadden rondgekeken o.a. bij Porpoise Bay waar Hector’s dolfijnen leven. Het was laag water en in elk geval hebben wij daardoor misschien geen enkele dolfijn gezien. Na het eten zijn we terug gereden naar het Petrified Forest in Curio Bay want het was a. laag water en b. na half 8 zouden we de de pinguins kunnen zien terugkomen uit zee. Inderdaad hebben we het forest beter kunnen bekijken dan vanmiddag maar ook al hebben we meer dan 1,5 uur zitten wachten en met ons heel wat andere mensen…geen pinguin gezien natuurlijk. Mogelijk komen die pas na donker het land weer op. We hadden het zo koud dat we terug zijn gegaan naar de B&B en er verder een rustige avond van hebben gemaakt.

Zaterdag 11 maart: Omdat onze gastvrouw en –heer al vroeg naar een begrafenis moesten waren we gevraagd om al om 8 uur te komen ontbijten. Ook de andere 2 kamers bleken inmiddels bezet, beiden door een Duits stel en dus werd er tijdens het ontbijt gezellig in het Duits over en weer gekletst over van alles wat er in de Catlins toch allemaal wel niet te zien en te doen is. Na het onbijt konden we meteen vertrekken want alles stond al ingepakt klaar. Zodoende zaten we even voor 9 uur al in de auto om via de kustweg vanmiddag in Dunedin te belanden. We hadden gepland om de Cathedral Caves te gaan bekijken. Dat zijn twee met elkaar verbonden grotten van Jurassic zandsteen die door de zee in de rotsen zijn uitgeslepen. Er liggen ook nog een aantal kleinere grotten maar die zijn moeilijker te bezoeken. Ook deze 2 grotten kun je alleen 2 uur voor en 1 uur na laagtij bekijken. Daarna stromen ze weer vol water. Vanaf een parkeerplaats wandel je 20 min. door een regenwoud en daarna nog 10 min. over het strand om bij de grotten te komen. Wel moet je daarbij ruim 100 m, soms steil, aan hoogte overbruggen. Moet eerlijk zeggen dat de terugweg niet meeviel maar ik heb het weer gehaald. De grotten zijn indrukwekkend met een hoogte van meer dan 30 m en het geluid van de zee dat erin weerklinkt. Ook de rust die er heerst is geweldig…geen verkeer…geen vliegtuigen…geen telefoons…weinig mensen…een praktisch verlaten strand…alleen de zee en de wind…en de vogels in het bos.

Florence Hill Lookout, een uitkijkpunt over Tautuku Beach en Bay, ligt direct aan de doorgaande weg en werd natuurlijk een fotostop. In het volgende dorpje vonden we het Lost Gypsy Curios & Coffee cafe, dat één grote enorme uitdragerij was. Het bestond onder meer uit 2 caravans en een hele oude bus die moest doorgaan voor een atelier. Vanuit de ene caravan werd “hot food” verzorgd en vanuit de andere de koffie. Het stond en lag er vol met allerlei rommel waarvan het meeste ook nog werkte ook. Een oude fiets met een skelet erop versierd met allerlei spulletjes bij voorbeeld. Als je aan een handel draaide gingen de fietswielen draaien en fietste het skelet. Het cafe had ook een erg leuke brievenbus, een zogenaamde “Mail Whale”. We besloten verder de gravelwegen te laten voor wat ze waren en via de verharde weg door te rijden naar onze volgende stop bij de Purakaunui Falls. De watervallen die altijd zijn afgebeeld als het over de Catlins gaat. Maar de werkzaamheden aan MacLennan Bridge gooiden roet in het water. De brug was compleet afgesloten en de verharde weg onbereikbaar. Zodoende moesten we doorrijden over het gravel. Bij de waterval was de weg ineens weer geasfalteerd. Raar hoor. We liepen door het bos naar de waterval, ook weer met het nodige klim- en steigwerk, en daar ontmoetten we weer de buren waar we op onze eerste middag op Stewart Island een praatje mee hadden gemaakt. Gisteren waren we ze ook al tegengekomen bij de vuurtoren op Waipapa Point. Nu al de 3e keer dus en ook zij gaan onderweg naar Dunedin, dus je weet maar nooit. Is een ouder stel Nieuw Zeelanders die hun nieuwe caravan aan het uitproberen zijn. Terwijl we op de parkeerplaats bij de waterval zaten te lunchen werden we aangesproken door een Amerikaan uit Californië en dat werd ook weer een erg leuk gesprek met zijn vrouw en vrienden erbij.

Deze keer geen gravel meer en over het veel rustiger rijdende asfalt naar Nugget Point en Kaka Point. Op Nugget Point, een lange klif in zee, staat een vuurtoren waar je heen kunt wandelen maar daar hadden we geen trek meer in. Vanaf Kaka Point zijn we op de SH1 terecht gekomen en op weg gegaan naar Dunedin. Onderweg in het dorpje Owaka zag Wil ineens een tuin vol theepotten: Teapotland Owaka. Die moesten natuurlijk op de foto. Het stond er gruwelijk vol met heel veel verschillende theepotten en een welkom in de Owaka theepottuin briefje, helemaal op rijm. Te lang om hier te vermelden. Rond half 5 kwamen we aan in het centrum van Dunedin in het Victoria Hotel en een uurtje later zijn we uit eten gegaan bij een Italiaans restaurant niet zo ver van het hotel en hebben we nog wat boodschappen gedaan bij de supermarkt vlakbij zodat we morgen weer kunnen ontbijten en lunchen. Da’s hier namelijk lang niet altijd inbegrepen. Weer moe maar voldaan op zaterdagavond.