Te Anau en Steward Island, 5-6-7-8 maart 2017

Zondag 5 maart: Om 8 uur schoven we aan de ontbijttafel bij onze gastheer en –vrouw Brian en Susanne. Aan tafel zat al een Duits echtpaar dat gisteravond is aangekomen en waarmee we tijdens het ontbijt gezellig hebben zitten praten. Naderhand waren de laatste zaken snel ingepakt en na afscheid te hebben genomen tegen 9 uur vertrokken naar Te Anau, een rit van 230 km. Inmiddels weten we dat we gerust een paar uur extra uit kunnen trekken voor elke rit en zijn we blij als we 50 tot 60 gereden kilometers per uur halen. We hebben vakantie en kunnen onderweg genieten van het vaak spectaculaire landschap en dat maakt heel veel goed.

Vanuit Wanaka hebben we de Crown Range Road genomen naar Queenstown. Het is de hoogste hoofdweg van Nieuw Zeeland en het hoogste punt ligt met 1076 m op de Crown Range Summit. Deze weg is 40 km korter dan State Highway 6 maar je doet er wel langer over doordat het een echte bergweg met bergpas is. Je wordt wel beloond met prachtige vergezichten die we anders niet zouden hebben gezien. Na Queenstown reden we een heel stuk langs Lake Wakatipu; het langste meer van NZ met 80 km en het derde grootste. En dat op weg naar Lake Te Anou dat qua oppervlakte het 2e grootste meer van NZ is en het grootste van het Zuidereiland. Het is vandaag dus wat dat betreft een beetje groot – groter – grootst want we kwamen immers vanaf Lake Wanaka dat het vierde grootste meer van NZ is. Meer dan genoeg water hier in de buurt dus. Onderweg hadden we de hele tijd mooi zonnig weer en toen we in Kingston aan het einde van Lake Wakatipu aan de koffie zaten bij het plaatselijke cafe annex supermarkt annex tankstation was het zo’n 23 °C. Tegen dat we Te Anau bereikten betrok de lucht en trokken er dikke grijze wolken over en zakte de temperatuur in korte tijd naar 19 °C. Wel waaide het de hele dag al erg hard en moesten we onderweg als we uitstapten echt ons vest aan i.v.m. de harde wind.

Eenmaal in Te Anau deze keer geen B&B maar een kamer met keuken en eethoek in het Explorers Motel & Apartments maar een paar honderd meter van het meer. Wel een keuken maar alleen met een magnetron en geen kookgelegenheid. Ach er zijn hier restaurantjes genoeg. Wil is ’s middags nog te voet naar het Wilderness Visitor Centre gegaan omdat hij wist dat ze daar Kea’s hadden, een Nieuw Zeelandse bergpapegaai. Daar hoorde hij ook dat ze ’s morgens vaak te vinden zijn bij de tunnel op weg naar Milford Sound en daar gaan we morgen heen. We zijn benieuwd. Zelf was ik doodmoe van de rit en de diarree die maar niet wilde ophouden. Aangezien ik niet meteen naar de pillen wil grijpen internet afgestruind en het aloude middel Coca Cola tegengekomen. Da’s makkelijk uit te proberen en bij het eten in La Dolce Vita dus cola gedronken i.p.v. mijn gebruikelijke water. Nu vind ik cola echt niet lekker maar voor het goede doel….ook al zit het misschien tussen mijn oren…als het helpt. Vroeg naar bed want we moeten uiterlijk om kwart over 6 opstaan. Milford Sound ligt namelijk nog op 119 km van Te Anau en volgens de info moet je er minimaal 2 tot 3 uur voor uittrekken en wij worden rond 10 uur verwacht voor onze cruise om 10.30 uur.

Maandag 6 maart: Wat erg als je ’s morgens zo moeilijk je bed uit kunt komen maar fijn als je na een frisse douche klaarwakker bent. Om 7 uur geskyped met het thuisfront zoals elke maandagochtend tijdens deze vakantie en om kwart voor 8 naar Milford Sound vertrokken. Vandaag moesten we ook de overtocht naar Steward Island overmorgen herbevestigen en dat neemt de receptie van het hotel voor zijn rekening. We weten natuurlijk niet hoe laat we terug zijn en Milford Sound geldt toch wel als een hele dag bestemming. Het was zo vroeg nog helemaal bewolkt en fris met zo’n 12 °C maar wel droog. Dat veranderde onderweg toen de bewolking erg laag bleek te hangen in de dalen richting Milford en het tenslotte begon te regenen. Alle bezienswaardigheden langs de weg, of tenminste een paar ervan, hebben we gepland op de terugweg te doen aangezien de tijd er dan niet meer zo toe doet. We reden door een mooi landschap en kwamen zo het een en ander tegen dat vanmiddag misschien toch wel de moeite van het bekijken waard is. Net voor de Homer tunnel zag Wil op de parkeerplaats een paar Kea’s zitten. Inderdaad die Nieuw Zeelandse bergpapegaai. Die beesten zijn echt niet bang en klimmen gewoon op je auto en als je niet uitkijkt slopen ze het rubber van je ruitenwissers. Blijkbaar zijn ze nogal dol op rubber. Op een gegeven moment zaten er 4 rond onze auto. Op dit filmpje kun je ze bekijken:

Even later toch weer verder en door de 1200 m lange eenbaanstunnel naar de andere kant van de berg. Het verkeer wordt er geregeld met stoplichten. ’s Morgens op de heenweg lange groene periodes aan de ene kant en ’s middags precies andersom. Na de tunnel was Milford Sound niet meer zo ver en daar aangekomen konden we onze auto nog redelijk vooraan kwijt. Dan te voet een stukje over een mooi aangelegd voetpad naar de Terminal en wachten tot je aan boord kunt gaan. Het regende inmiddels behoorlijk en je kon heel goed zien dat alle bergen in de wolken lagen en er niet veel te zien was. Aan boord hoorden we dat het in Milford Sound 200 dagen per jaar regent en dat er in 2016 meer dan 10 m regen per vierkante meter is gevallen en dat het gebied bij de regenrijkste plekken op aarde hoort. Dan mocht het vandaag dus wel regenen en zagen we de bergen en prachtige uitzichten niet maar daarentegen zouden we heel veel watervallen zien die er normaal niet zijn maar alleen als het regent. En dat klopte er kwamen honderden stroompjes naar beneden langs de steile hellingen. Ze hebben zes vaste watervallen en die hebben we natuurlijk ook gezien. Verder zagen we nog pelsrobben, een andere soort zeehonden dan die van afgelopen week in Tauranga Bay. Ondanks dat het regende was het toch een hele mooie tocht. Bij twee van de watervallen voer de boot zo dichtbij dat je aan dek drijfnat werd van de spray. Ook hoorden we nog dat de naam Sound helemaal verkeerd is en dat het om een heuse echte fjord gaat, waarvan er 14 zijn in Southland en waarvan Milford de mooiste is. Een Sound schijnt uitgeslepen te zijn door water bv. een rivier en een fjord is uitgeslepen door een gletscher. En uiteraard is Milford Sound uitgeslepen door een gletscher en dus technisch een fjord. Hier schrijven ze fiord en heet het gebied dan ook Fiordland. Een filmpje van de Four Sisters waterval in Milford Sound:

Op de terugweg regende het nog steeds en dat maakte uitzichten bekijken moeilijk omdat we door de lage bewolking niets zagen. Na de Homer tunnel waren de Kea’s ook verdwenen van de parkeerplaats en zijn we pas bij Lake Gunn gestopt en daar hield het gelukkig ook op met regenen. Sir Peter Jackson heeft dit gebied namelijk gekozen om the Misty Mountains voor te stellen in de film The Fellowship of the Ring. Er loopt een wandeling van zo’n 45 minuten door een bos vol met bemoste bomen. Een sprookjeswereld en daar middenin dan het meer. Prachtig hoor alleen weer geen bergtoppen natuurlijk. Een stukje verder zijn we nog gestopt bij The Mirror Lakes maar dat viel ons enigszins tegen en hadden we binnen een minuut of 10 wel gezien. Rond 5 uur ’s middags waren we terug in Te Anou en vanavond hebben we weer Italiaans gegeten, nu bij La Toscana (nee, geen ijs jammer genoeg). Aangezien de cola wel lijkt te werken en ik me vandaag een heel stuk beter voelde, vanavond er nog maar een glaasje cola aan gewaagd bij onze maaltijd.

Dinsdag 7 maart: Dit werd een rustige dag omdat we eigenlijk niet goed wisten wat we vandaag zouden gaan doen. In Te Anau zelf is niets te beleven. Alles is hier gericht op de excursies naar Milford en Doubtful Sound en de meeste excursies zijn al dagen tevoren uitverkocht. In het enige dat eventueel nog te boeken was, de Glowworm Caves, hadden we beiden geen zin. Dus deden we het rustig aan en vertrokken pas halverwege de ochtend in de richting van Lake Manapouri.

Eerst het Te Anau Bird Sanctuary bezocht waar ze ook een aantal Takehe’s hebben; een loopvogel die bijna is uitgestorven. Het Bird Sanctuary doet mee aan een vermeerderingsproject van deze vogels. In totaal zijn er nog maar zo’n 300 stuks van, waarvan 105 in het wild en de rest in gevangenschap. Het is een grote vogel en ter vergelijking zeker zo groot als een kip. Daarna gestopt ter hoogte van de Lake Te Anau Outlet. Dat is een soort dam met sluisdeuren tussen het meer en de Waiau River waarmee de waterstand van het meer en de rivier gecontroleerd kunnen worden en er wordt tevens groene electriciteit mee opgewekt. We zijn op ons gemak van de parkeerplaats naar de Outlet gewandeld en daarna met een omweg via het pad langs de rivier weer terug. In Manapouri aan het meer met dezelfde naam koffie gedronken. De weg hield op in de haven van Manapouri en toen wisten wij het ook niet meer en zijn we via een andere weg terug naar Te Anau gereden. In de loop van de middag is Wil gaan hardlopen en heb ik heerlijk met een boek op de bank gezeten. Ook dat is vakantie. Het was vandaag trouwens extreem fris. De temperatuur is niet boven de 11 °C geweest en dus was een extra jack geen overbodige luxe. Vanavond bij The Fat Duck gegeten waar helemaal geen eend op de kaart bleek te staan. Morgen gaan we verder naar Stewart Island.

Woensdag 8 maart: De zon scheen vanochtend in een strakblauwe lucht. Het was prachtig weer maar superkoud. Om kwart voor 9 vertrokken we uit Te Anau met 8 °C en eenmaal buiten het dorp zakte de temperatuur naar 4 °C. Superkoud en we waren blij dat we behalve onze vesten ook onze jacks bij ons hadden. Bij de eerste stop om het uitzicht op de Waiau River te fotograferen bevroor onze adem. Gelukkig was het bij onze wandeling door de mooie Rakatu Wetlands al een stuk warmer in de zon. ’s Middags was de temperatuur opgelopen tot 14 °C maar uit de wind was het in de zon een stuk warmer. De wind zorgde ervoor dat het vandaag aardig fris bleef. In de plaats Clifden bekeken we de zoveelste suspension bridge (hangbrug) uit 1899 en in Riverton dronken we koffie.

Na Riverton reden we ineens weer langs de kust en een aantal prachtige stranden waarvan we er op 3 even zijn gestopt en wel achtereenvolgens McCracken’s Rest, Gemstone Beach waar je prachtige gekleurde steentjes kunt vinden en Monkey Island. Bij de laatste hebben we ook in het zonnetje geluncht. Van daaruit zijn we via de redelijk grote stad Invercargill naar Bluff gereden waar we zo’n 1,5 uur te vroeg aankwamen maar stopten bij een van de wetlands waar Wil de vogelstand even ging bekijken. Daarna nog even naar de lookout op Bluff Hill voor een 360 graden uitzicht op Bluff, de eilanden, de zee en het achterliggende land. Inmiddels was het zowat tijd om in te checken voor de overtocht naar Stewart Island en bij de terminal konden we onze auto heel dichtbij parkeren. De koffers gelijk in een container en in de terminal de kaartjes voor de overtocht opgehaald. Ging snel zo.

Om 5 over 5 vertrok de boot en binnen een uurtje kwamen we aan in Oban op Stewart Island. De eigenaar van het Bay Motel stond al op ons en een paar andere passagiers te wachten en bracht ons met bagage en al naar het op een heuvel gelegen hotel. We hebben zowat een heel appartement compleet met woonkamer, keuken, 2 slaapkamers en badkamer. Da’s wel fijn zoveel ruimte. Nadat we onze spullen hadden binnen gezet en op het balkon een praatje hadden gemaakt met onze buren zijn we naar de waterkant gelopen en hebben we fish and chips gegeten bij de plaatselijke en superdrukke fritestent buiten op een picknickset op een grasveldje. Daarna hadden we het wel een beetje fris en zijn we via het kantoor van Ruggedy Range, waarmee we morgenmiddag naar Ulva Island gaan, terug naar het hotel gelopen. Bij voldoende deelname zou er namelijk om 8 uur een tocht beginnen om de Kiwi te spotten en daar had Wil wel willen meegaan. Jammer genoeg waren er maar 2 gegadigden en ging het feest niet door. Terug in het hotel trok Wil een extra jack aan en ging toch nog even een ommetje maken. We hebben al gemerkt dat er hier super veel vogels zitten en Wil heeft al foto’s gemaakt van de Tui en de Kaka. Morgen bij daglicht zien we misschien nog wel meer verschillende soorten.