Abel Tasman NP, 24-25-26 februari 2017

Vrijdag: Tijdens het ontbijt zag Wil in de baai dolfijnen zwemmen en stonden zowel de gastheer en –vrouw samen met Wil op het deck met de verrekijker naar die beestjes te kijken. Altijd mooi om te zien. Nadat we onze spullen hadden gepakt en afscheid hadden genomen van Janice en Brent was de Botanische Tuin van Wellington ons doel. Tegen 2 uur ’s middags melden in de haven voor de overtocht van Wellington naar Picton en gelijk ff de auto inleveren. In Picton krijgen we een andere auto namelijk. Maar eerst de Botanische Tuin die verschrikkelijk mooi is maar ook verschrikkelijk oneven. Hij ligt gewoon op een hoge heuvel en het visitor centre is een heuse boomhut. Vanaf de veranda rondom kijk je zo in de kruinen van de bomen. Wij hebben een beetje de buitenrand gelopen en toch nog wel wat klimwerk moeten doen; het middengedeelte van de tuin durfde ik niet aan zo steil waren de paden. Uiteindelijk kwamen we in de prachtige rozentuin uit met alleen maar geurende soorten en het er achter liggende Begonia House, een kas met prachtige begonia’s en andere planten. Met zicht op de Lady Norwood Rose Garden hebben we bij het Picnic Cafe genoten van een kopje koffie met warme appeltaart met vanilleijs. Compleet met de alom vertegenwoordigde schooiende brutale mussen. Eenmaal terug bij de auto stuurde ik Wil, met de plattegrond in de hand, verkeerd en zaten we ineens in een heel ander stuk Wellington dan waar we moesten zijn. Geukkig bood de Here to Go app weer de oplossing en stuurde ze ons rechtstreeks naar de kade. Onze auto konden we gewoon in een omheind stuk parkeerplaats neerzetten en de sleutels in een bus in de terminal doen. Makkelijk genoeg. Het inchecken was een fluitje van een cent en een stuk makkelijker dan op de luchthavens hoor. Geen gedoe, voucher niet nodig, er reist vandaag toch niemand anders met dezelfde achternaam als u mee met ons. Bagage in het ruim en wij het schip op. Het plan was om de hele reis buiten aan dek te blijven omdat het zulk prachtig weer was. De zon scheen bij een strakblauwe lucht en Wil schat dat het wel een graad of 25 was. Bij het verlaten van Wellington stond er echter een hele koude wind en ben ik toch binnen gaan zitten totdat we aan de overkant tussen de fjorden voeren en ik de laatste 1,5 uur toch weer aan dek ben geweest. Wil bleef wel buiten maar kwam af en toe binnen om thee te drinken of te vertellen wat hij had gezien. Weer dolfijnen en twee keer een Albatros. Erg genoten van de prachtige kustlijnen en de rust op het water. Even voor 6 uur kwamen we aan in Picton en al snel konden we van boord.

Er stonden nogal wat wachtenden bij het kantoortje van Thrifty maar de 2 mensen die er aan het werk waren, werkten snel en vakkundig de hele rij weg. We kregen de beschikking over een blauwe Hyundai Tucson en konden al snel op weg naar onze B&B voor vannacht dat The Gables heet. Dat bleek zo’n beetje om de hoek te liggen en we waren er dus al snel. Ontvangen door de zoon van de eigenaar die een grote fan is van oud nationaal elftal keeper van der Sar en zelf ook keeper is bij een of ander team in Wellington. Hier aan het werk voor de zomer en in de loop van volgende week weer terug naar de overkant. Jaja, zo gaat dat ook hier. Een half uurtje later naar de kade gelopen en een restaurantje gezocht om te eten. Omdat we deze keer te voet waren kon Wil weer eens een pilsje drinken en dat werd dus een Karlsberg. Ben je in Nieuw Zeeland en dan drink je Duits bier. Nu moeten we wel vermelden dat er hier qua pils heel veel Duits bier wordt geschonken. Uiteraard ook Nieuw Zeelands bier maar da’s meer zoals Engels bier en zeker geen pilsje. Enfin eten dus op het terras van Le Café. De bediening bleek op een enkeling na uit Franse jongeren te bestaan en op de dessertkaart stond een heus kaasplankje waar we wel zin in hadden. Het was best uitgebreid en uitermate lekker. Geen spijt van. Daarna terug naar de B&B voor hopelijk een goede nacht slaap. Morgen begint ons avontuur op het Zuidereiland in Mapua.

Zaterdag: Vanochtend om half 9 ontbijt en al voor half 10 vertrokken uit Picton. De mooie Queen Charlotte Drive genomen tot Havelock langs de Queen Charlotte Sound. Prachtige uitzichten en hele bochtige weg die niet opschoot maar zonder meer de moeite waard. Op een van de uitkijkpunten de cicades gefilmd om het soms oordverdovende geluid te kunnen laten horen en eventjes later ook nog een Chorus cicade, zo ongeveer de grootste van de 42 in Nieuw Zeeland voorkomende soorten, gefotografeerd. Filmpje van de cicades:

De naam Havelock komt jullie zeker bekend voor. Dat klopt in Hawkes Bay op het Noordereiland logeerden we in Havelock North….juist Noordereiland en North. Havelock op het Zuidereiland in de hoofdstad van de inmiddels bekende Groenlipmossel en langs de doorgaande weg staat het bekende restaurant The Mussel Pot met een grote pan met mosselen op het dak. Een bezienswaardigheid die zelfs in de reisgids wordt genoemd. We hebben bij een cafe in de buurt daarvan koffie gedronken en zijn daarna via Nelson en Richmond naar Mapua gereden. De B&B was zo gevonden maar er was niemand thuis. Echter na een kwartiertjes kwam gastvrouw Lis aanrijden en konden we ons in onze kamer installeren. Nadat we wat hadden gedronken met een eigengemaakte brownie erbij, hebben we in overleg met Lis een excursie boottocht in het Abel Tasman Nationaal Park geboekt waarbij we ook nog een wandeling gaan maken en tijd hebben om op het strand te liggen en/of te gaan zwemmen. Wel moeten we dan al vroeg op en zijn we waarschijnlijk pas weer laat terug. Daarna zijn we naar Richmond gereden om boodschappen te doen voor de lunch morgen en water en fris voor onderweg. ’s Avonds in Mapua op de Wharf gaan eten maar overal zal het vol. Bij het Shell cafe was nog plaats en hebben we van een heerlijke pizza genoten. Verder een rustige avond en op tijd naar bed.

Zondag: Vanmorgen al om kwart voor 7 opgestaan en om half 8 zaten we al aan het ontbijt. De voor vandaag geboekte bootexcursie in het Abel Tasman National Park vertrok al om 09.20 uur vanuit Kaiteriteri, zo’n 40 minuten rijden en we werden 20 minuten voor vertrek al verwacht. Om dat te kunnen halen moesten we in Mapua op zijn laatst om kwart over 8 vertrekken. Onderweg konden we dan ook nog in Motueka bij het kantoor van Wilsons onze kaartjes ophalen voor de tocht, zodat we niet in Kaiteriteri in de rij hoefden te gaan staan. Was maar goed ook dat we dat hebben gedaan want er was ergens iets fout gegaan en ze hadden onze naam als Gijkhuizen genoteerd, dat hadden ze in Kaiteriteri niet zomaar kunnen vinden. In het kantoor met een computer bij de hand was het gelukkig zo gewijzigd.

Albel Tasman NP is het kleinste nationaal park van Nieuw Zeeland maar een bezoek wordt zeer aangeraden. Er zijn goudgele stranden, zanderige riviermonden, dichtbegroeide bossen, watervallen, kloven en grotten en dat alles omgeven met een azuurblauwe zee met eilanden en riffen. Ik lijk wel een reisgids maar het is allemaal wel echt waar. Het enige dat wat minder was is dat het weer vandaag lang niet zo mooi was als de laatste dagen en dat het er maar een graad of 19 zou worden en erg bewolkt met later in de middag zelfs 50% kans op regen. We hadden geboekt voor de laatste terugtocht om 17.05 uur maar hebben dat in overleg met de dame van het kantoor i.v.m. de weersverwachting gewijzigd naar de boot van 15.00 uur. Dat gaf ons nog meer dan voldoende tijd. De boot vaart vanaf Kaiteriteri via verschillende strandjes naar Totaranui en vandaar dezelfde weg weer terug. Op een stuk of 6 van die strandjes wordt op de heen- en terugweg gestopt om mensen af te zetten en op te halen. Door het hele park loopt langs de kust een wandelpad en bij een aantal stranden kun je ook een tentje opzetten. Je kunt b.v. van het ene naar het andere stranje lopen en dan vandaar weer mee terug varen of iets anders doen.

Wij zijn eerst helemaal mee naar Totaranui gevaren en daarna ongeveer halverwege bij Medlands Beach uitgestapt. Van Medlands Beach loop je naar Bark Bay en kunt vandaar uit een wandeling, hier heet dat dan hike, maken naar een waterval en iets verder door naar een “swingbridge”, een kleine hangbrug. In Bark Bay hebben we eerst een gedeelte van onze meegebrachte lunch opgegeten (veel te veel meegenomen, vanavond ook nog van gegeten ) en zijn daarna het pad naar de waterval en de hangbrug gaan lopen door een gematigd regenwoud (klimaatzone). Het was werkelijk prachtig en we liepen helemaal om Bark Bay heen met steeds weer kijkjes op de baai en de er achter liggende lagune. Doordat we met afnemende tij werden afgezet werd het strand steeds breder en de lagune steeds leger. Er lag een klein zeilbootje in de lagune dat op zijn zwaard stond in het zand; echt een heel raar gezicht. Daardoor veranderden de uitzichten met de minuut. We hebben er allebei van genoten. Terug op het strand ging Wil nog snel even zwemmen maar aangezien ik meer werk heb met omkleden e.d. en we nog maar kort tijd overhadden voordat de boot ons zou oppikken en we ook nog terug naar Medlands Beach moesten lopen heb ik me beperkt tot foto’s maken van een zwemmende Wil. We hebben het allemaal gehaald en onderweg hebben we ook nog een aantal zeehonden gespot. Terug in Kaiteriteri kon de boot niet helemaal op het strand aanleggen door het lage tij en was het gewoon schoenen en sokken uit en een klein stukje van de loopplank door het water naar het strand. Op de terugweg in Motueka ergens koffie gedronken en daarna de scenic route via Ruby Bay naar Mapua genomen langs de kust. Den de rest van de avond in de B&B doorgebracht.