Kauri en Maori, 9, 10 en 11 februari 2017

Donderdag: Wat een dag is het geweest; echt weer van alles meegemaakt. Vannacht werden we om half 3 wakker van een groep Fransen die aankwamen, hardop pratend en daarna ook nog eens uitgebreid gingen douchen. Normaal niet zo’n punt maar in een gehorig huis als Bavaria B&B is dat wel even anders. Gelukkig daarna toch wel weer in slaap gevallen. Om 9 uur zouden we worden opgehaald en we waren nog niet buiten of de taxi kwam voorrijden om ons naar het kantoor van Thrifty te brengen voor het ophalen van onze huurauto. Bij Thrifty was het redelijk druk; een van de computersystemen en beide pinautomaten lagen eruit en zodoende moest alles handmatig worden gedaan. In elk geval kregen we een mooie zilvergrijze Toyota Camry mee waarvan de kofferbak groot genoeg is voor onze koffers en nog wel wat meer. De weg naar de supermarkt PAK’nSAVE (ook al een aanrader van travelcounsellor Marieke) in de “Here we go” app gezet en die bracht er ons rechtstreeks heen. Wel vreemd in het begin weer links rijden vindt Wil. Al is het deze keer wel een stuk makkelijker met een automaat dan i.p.v. in een schakelauto. Het blijft bij het wegrijden elke keer weer opletten….

Bij de supermarkt wat spulletjes voor lunch en ontbijt gekocht omdat je natuurlijk niet weet waar je uitkomt en of er dan wel een gelegenheid is om iets te gebruiken. Achteraf maar goed ook weer want we kwamen urenlang niets tegen. Via de SH 16 (SH = State Highway, maar is gewoon een tweebaansweg) naar Helensville; een bochtige weg die veel tijd opslokte. Al die tijd voelde ik me al niet zo lekker en mijn ogen vielen regelmatig even dicht. Op de een of andere manier hebben we zo de afslag naar de SH 12 in de richting van Dargaville gemist. Ineens zaten we namelijk vlakbij Whangarei aan de Oostkust i.p.v. de Westkust. Dan maar via de SH 14 naar Dargaville, een hele omweg maar je moet iets. Nou, dat had je gedacht; zie ik een plaatsnaam staan en ik laat Wil afslaan naar die weg. Zag Maungakaramea maar het bleek Maugatapere te moeten zijn. Staan wij daar na een aantal kilometer in een klein dorpje in the middle of nowhere en geen idee waarheen. Wat een paar letters in een plaatsnaam toch veel uit kunnen maken. Er stond een buschauffeur bij het plaatselijke cricketveld en die legde ons uit hoe we het snelst weer op de 14 konden komen. Toen wij zijn aanwijzingen opvolgden klopten ze ook nog tot op de letter alleen was het een gravelweg. Nou ja we kwamen weer waar we moesten zijn op de SH 14. Bij Dargaville veranderde dat naar de SH 12 die we tot Omapere aan Hokianga Harbour hebben gevolgd. Onderweg hier en daar mooie uitzichten en het prachtige Waipoa Forest. Net voor Omapere nog even gestopt op een parkeerplaats voor wat foto’s en daar een echtpaar uit Geldrop ontmoet die ook sinds dinsdag aan het rondtrekken zijn. Tegen half 5 kwamen we bij het Copthorne Hotel aan waar we kamer 22 hebben gekregen; een soort geschakelde kleine bungalow: slaapkamer en badkamer en een piepklein keukentje.

Tijd om nog iets te gaan eten was er niet meer want om 17.45 uur zouden we worden opgehaald voor het Twilight Encounter. Dus aten we gewoon een broodje en werden we op tijd opgepikt door onze Maori gids Kevin. Hij had al een Canadese bij zich, Lauren, en later sloot er ook nog een Duits echtpaar aan, Jurgen en Rita. De excursie was de moeite waard en we zijn zo het een en ander te weten gekomen over de de Maori en de Kauri bomen (spreek uit: cody). Een van de bomen, de Tane Mahuta (Lord of the Forest) is zo’n 2400 jaar oud. De geweldige Te Matua Ngahere (the Father of the Forest) zo’n 3500 jaar oud. Ook zagen we The Four Sisters, elk zo’n 500 jaar oud. Kevin vertelde veel onderweg over de verschillende planten en hier en daar over de goden, dieren, vogels etc. Ook zong hij een aantal keer en gaf hij ons een klein bekertje met een soort van thee van een plant waarvan ik de naam alweer meteen vergat. Het zou goed zijn voor veel verschillende zaken maar de belangrijkste was toch wel dat het helpt tegen tandpijn. We hebben genoten van de rust in het woud en de majestueuze grote Kauri bomen in het regenwoud. Het was een geweldige belevenis. Er heerst echter sinds 2008 een ziekte onder de Kauri’s die ze PTA noemen, een schimmelziekte waarvan ze verder nog niet zoveel weten. Wel dat de besmetting via schoenzolen plaatsvindt. Daarom moet je voordat je het bos in gaat en als je er weer uitkomt je schoenen heel goed schoonmaken. Even na 9 uur waren we weer terug in het Copthorne. Kopje thee gemaakt en verder rust. Morgenochtend toch al weer verder naar Kerikeri. Bekijk het filmpje als je wilt:

Vrijdag: rond 9 uur de sleutel ingeleverd. Eerst nog even naar de kleine super om de hoek voor brood maar dat hadden ze niet. Via Omapere naar Opononi dat aan elkaar grenst en aan Hokianga Harbour ligt. Een paar keer gestopt om van het uitzicht te genieten. In Opononi is een E-Site (VVV) met daarnaast het Landing Cafe en een supermarkt. Brood was nog niet binnen maar kon elk moment komen. Wij naar de E-site en daarna bij het Landings Cafe op het terras met een mooi uitzicht koffie gedronken. We zagen het brood geleverd worden en daarna hebben we er wat van gekocht. Verder gereden naar Rawene waar we met de ferry in 15 minuten over Hokianga Harbour naar Kohukohu voeren. In Rawene heeft Wil nog een tweedehands zwarte “Aussie” hoed gekocht voor NZD 6.-, zo’n € 4,20. Was hij helemaal blij mee. De route van vandaag was erg mooi en afwisselend. Langs de oevers van Hokianga Harbour waren op sommige stukken hele Mangrove bossen te zien. Verder hadden we zon, zee, bergen, bossen en weiden. Eigenlijk hadden we naar Cape Reinga op het programma staan maar we vonden zo’n 100 km heen en dan over dezelfde weg ook weer terug na gisteren een beetje teveel van het goede.

In Aripaha wel het begin van Ninety Mile Beach meegepikt en aan zee in de zon op een picknickplaats geluncht. We zagen daar ook auto’s en quads over het strand rijden. Vanuit Aripaha naar Kaitaia waar we weer een PAK’nSAFE tegenkwamen en onze voorraden hebben aangevuld. Nog even een blik geworpen op Doubtless Bay bij Taipa en Cable Bay. Cable Bay heet zo omdat op deze plek in het begin van de 20e eeuw Nieuw Zeeland via een telegraafkabel met de rest van de wereld werd verbonden. Daarna niet meer gestopt maar doorgereden naar Avalon Resort in Kerikeri. De toegangsweg is smal maar daarna kom je in een klein paradijsje terecht. Kleine apart gelegen bungalows in een mooie tuin met prachtige waterpartijen waar veel verschillende vogels huizen en zelfs verschillende purperkoeten. Hoewel zeldzaam in Europa, zijn ze dat hier zeker niet. Ook al hebben we vandaag (en gisteren ook al) diverse groepjes wilde kalkoenen gespot. Heel apart. Onze bungalow heeft een kleine keuken en badkamer, een woonkamer met eethoek en zitjes, een slaapkamer met hemelbed en een overdekt terras. Als naaste buren een wei met 3 varkens en kippen. In Kerikeri frites met vis gehaald maat teveel besteld. Restant vis in de koelkast, eventueel op brood morgen en de rest van de frites is opgesmikkeld door de varkens en de kippen. Toch wel handig van die afvalverwerkers bij de hand.

Zaterdag: Avalon is het mytische eiland uit de Koning Arthur sage en het is de goede naam voor dit oord. Het is echt een klein paradijsje. Vanmorgen zagen we zelfs prachtrosella’s voorbij vliegen. Ooit hadden we die ook thuis in de vogelkooi. Heerlijk buiten op het terras ontbeten. Dit is het grote genieten. Vanmorgen rustig aan gedaan en Wil een rondje door de tuinen gelopen om eens te kijken wat er aan vogels zit hier behalve de purperkoeten en de rosella’s. Rond 12 uur naar Kerikeri (uitspraak: Kerriekerrie) gereden en het eerste wat we tegenkwamen was de Kerikeri Klassic Cars, Hot Rods & Bikes op het Kerikeri Domain (gewoon een groot grasveld). Aan motoren stond er niet zo heel veel bijzonders maar met de auto’s was dat wel andere koek. Er was veel te zien en vooral Wil heeft er van genoten al die auto’s te bekijken. Daarna wilden we naar de waterkant maar hoe we ook reden we kwamen nergens uit waar we wilden zijn. De kaart erbij gepakt en eens goed gekeken hoe het hier nu precies in elkaar zit. Hadden we natuurlijk van te voren al moeten doen hé. Eerst terug naar het centrum voor koffie en lunch bij Cafe Zest, daarna door naar Pahia dat wel direct aan de Bay of Islands ligt en niet net als KeriKeri een stuk landinwaarts.

Onderweg kwamen we voorbij de Haruru Falls die we ook even hebben bekeken. In Paihia aangekomen zagen we direct de prachtige Bay of Islands. Langs het strand reden we naar het ten noorden van Paihia gelegen Waitangi National Reserve dat via een smalle brug over de Waitangi River bereikbaar is. De Waitangi Treaty Grounds is volgens onze reisgids dé belangrijkste historische bezienswaardigheid van Nieuw Zeeland. Op 6 februari 1840 werd op deze plaats het Treaty of Waitangi, een door de latere eerste gouverneur van Nieuw Zeeland William Hobson gedicteerd verdrag, ondertekend en zetten 43 Maori stamhoofden hun handtekening of moko (soort zegel) onder het verdrag. De Maoriversie van de tekst besloeg nog geen tiende van de Engelse tekst maar toch werd de Engelse versie de officiële. Het hele verhaal is veel te lang om hier te vertellen maar je kunt op de Waitangi Treaty Grounds o.a. het Treaty House bekijken en het Whare Runanga. Het Treaty House was in 1840 de woning van James Busby, de vertegenwoordiger van Groot Britannië en is nu een museum. Het Whare Runanga is een typisch Maorigemeenschapshuis met houtsnijwerk dat een dwardoorsnede vormt van de beeldtaal van alle Nieuw Zeelandse stammen. Het werd gebouwd ter gelegenheid van de 100e verjaardag van de verdragsondertekening. We maakten er een Maori cultuurshow mee waar we ontzettend van hebben genoten. Voor een stukje kijk je naar het filmpje: Verder kijk je van het hooggelegen terrein op de prachtige Bay of Islands en zie je aan de overkant de plaats Russell liggen. Ook ligt op het terrein onder een afdak bij Hobson’s beach de langste krijgskano ter wereld, de Ngatokimatawhaorua. Alleen voor de romp waren er al 3 Kauristammen nodig. Er passen 150 krijgers en 80 roeiers in de boot die 35,7 m lang is. Volgens de Maori gids, waarvan wij een rondleiding kregen, staat hij in het Guinness Book of Records. Op 6 februari j.l. heeft hij nog gevaren ter gelegenheid van Waitangi Day. Na ons bezoek zijn we op de Paihia Wharf koffie gaan drinken omdat het cafe in Waitangi al gesloten was. Terug in Kerikeri bij de Pizzahut een pizza Hawai gehaald als avondeten om die heerlijk op ons terras op te kunnen eten. Als je op zo’n mooie plek logeert moet je daar ook gebruik van maken. Die pizza had trouwens iets dat wij nog niet kenden: kaas ingebakken in de korst. Echt erg lekker. Morgen gaan we naar Matakana voor een nachtje maar eigenlijk hadden we hier in Avalon nog wel wat langer willen blijven. Vandaag was het trouwens 27 °C.