Zondag 22 juni 2014 Schiereiland Reykjanes

Een nieuwe dag. Ook de verjaardag van Wil's broer Dick. Van harte jongen ook al hebben we je al telefonisch gefeliciteerd! We denken aan je! Vanmorgen is Wil gaan wandelen gewapend met verrekijker en fototoestel en omdat ik toch mijn verslag van gisteren wilde maken en op de weblog zetten hoefde hij zich niet te haasten. Hij heeft weer een boel foto's van verschillende vogels gemaakt. We hebben ze alleen nog niet gezien. Dat komt nog.
Na de lunch zijn we tegen 2 uur vertrokken om het schiereiland Reykjanes te gaan verkennen. Op dit schiereiland ligt de luchthaven Keflavik waarop wij afgelopen woensdag zijn geland. Het is een lange dag geworden want we waren pas om 23.45 uur weer terug, maar we hebben dan ook weer heel veel gezien. In het plaatsje Keflavik wilden we koffie gaan drinken, nou dat konden we vergeten. Er was helemaal niets open behalve een van de plaatselijke bakkers en daar was de koffie op. Geen probleem ergens zouden we wel wat tegenkomen. Helemaal naast de kust gereden naar Gardur. Op de uiterste noordpunt van Reykjanes, Gardskagi, ligt een oud historisch museumpje met een restaurantje dat Tveir Vitar heet naar de twee vuurtorens die er op de punt staan, een oude en een nieuwere. In dat restaurantje hebben we op het terras met uitzicht op zee koffie gedronken met een stuk gebak van het “gebakbuffet”. En zowaar zaten we in de zon. 's Morgens had Wil nog wat regen gehad tijdens zijn wandeling maar toen de zon eenmaal was doorgekomen bleef hij heel de dag. Het museumpje hebben we maar overgeslagen want ze hadden er vooral veel oude motoren en scheepsonderdelen, niets wat ons bijzonder interesseerde in elk geval. Er waren veel vogels te zien op zee en we zagen zelfs een paar Jan van Gents voorbijvliegen. Verder in de richting van Sandgerdi en Hafnir. Tussen Gardur en Sandgerdi was een klein vogelreservaat in grasland. Het zat er vol met broedende Noordse Sterns, Tureluurs en Grutto's. Je mocht er natuurlijk niet in maar vanaf de weg was het ook heel goed te zien. Daarna kwamen we bij het kleine Hvalsneskirkja uit 1887 dat bij Ijslanders heel bekend schijnt te zijn omdat hier een schrijver uit hun geschiedenis (1616-1674) een aantal jaren priester is geweest. Het kerkje ligt er prachtig zo vlak aan zee maar jammer genoeg was het dicht en kon je ook niet door de ramen binnen kijken. Tussen het kerkje en Hafnir kwamen we nog langs de ruïnes van Básendar, een klein vissersplaatsje dat werd vernietigd in een ernstige overstroming op 9 januari 1799, en Gálgar, 2 kliffen waartussen men vroeger mensen ophing door er een boom overheen te leggen.

Het landschap was volgens Wil vaak net een maanlandschap met grote zwarte blokken, rotsen, spleten etc., allemaal lava. Tegen de verdrukking in groeien daar ook nog allemaal plantjes tussen. De lava kan ook allerlei kleuren hebben zijn we achtergekomen, van grijs tot zwart maar ook heel donkerrood. Midden tussen de lavablokken ligt dan ineens de “Brú milli heimsálfa”, de burg tussen twee continenten. Een voetgangersbruggetje over een kloof waarbij je aan de ene kant op de Eurazische en op de anders kant op de Noordamerikaanse tektonische plaat staat. De brug is gebouwd als een symbool voor de verbinding tussen de 2 platen. Precies op het middelpunt hingen een aantal liefdesslotjes aan het hekwerk, sommigen zelfs gegraveerd, en onder in het zand op de bodem van de kloof was met kleine stenen een groot hart gelegd.

Op de Zuidwest punt van Reykjanes (met alweer een vuurtoren) zagen we de Midden Atlantsche Rug aan land komen. Hier is het letterlijk mogelijk om de bergen uit de zee te zien oprijzen. Natuurlijk zitten de rotsen vol broedende vogels, dus was er genoeg te zien. Een stuk uit de kust ligt een grote steile rots, Eldey, waarop de grootste kolonie Jan van Gents van Ijsland broedt. Je ziet hem goed liggen maar zelfs met de verrekijker zie je er niet al teveel van omdat hij gewoon te ver uit de kust ligt. Letterlijk om de hoek ligt een groot geothermisch gebied met een geothermische centrale en Gunnuhver, Ijslands grootste kokende modderpoel. Het rokende veld was indrukwekkend en de hier en daar kokende modder ook. Alleen zagen we niets van Gunnuhver vanwege de stoomwolken die er precies overheen (en uit) trokken. Ruiken deden we het des te meer. Ondertussen was het al ruim 20.00 uur geweest en begon onze maag wat op te spelen. In Grindavik aangekomen hadden we snel een klein en oud restaurantjegevonden met biertonnen als bar, waar we een hapje konden eten. Om 21.30 uur vervolgden we onze weg onder een nog steeds schijnende zon. In Grindavik ligt trouwens ook de Blue Lagoon. Daar willen we woensdag een paar uur heen.

Een stukje buiten Grindavik reden we ineens tussen de hoge bergen en zagen twee explosie kraters van zo'n 6000 jaar oud, gevuld met water zodat het nu meertjes zijn. Zowaar kwamen we nog een geothermisch veld tegen, Seltún, met veel modderpotten en -poelen. Je kunt er over een houten plankier tussendoor lopen. Wil vond het mooier en indrukwekkender dan Geysir, afgezien van het spuiten van Strokkur dan, omdat het hier en bij Gunnuhver zo rustig was en niet zo toeristisch. Liepen we 's avonds rond 10 uur nog gewoon in het licht die bronnen te bekijken, rare gewaarwording hoor. Halverwege in de klim naar het prachtige meer Kleifarvatn hield ineens de weg op en reden we op een gravelweg. Kleifarvatn is het grootste meer van Reykjanes. Na een tijdje was de weg er ineens weer een kilometer of wat en hield ie er ineens ook weer mee op. Heel vreemd en niets te zien van wegwerkzaamheden dat ze nog aan de weg aan het bouwen waren of zo. Bij die weg zagen we ook om de haverklap verkeersborden staan met het opschrift “Blindhaed” die waarschuwen voor een blinde helling waardoor je tegenliggers pas op het laatste moment ziet. Eenmaal weer op de harde weg zagen we grote rekken vis te drogen hangen, stokvis, en hebben daar ook nog maar een paar plaatjes van geschoten. Die kans krijg je tenslotte niet elke dag hé. Over de lucht die er hing zullen we het maar niet hebben, hoewel de kat die er rondhing er wel anders over zal denken. Vlak erna konden we de grote weg naar Reykjavik opdraaien en zagen we de zon in plaats van in de zee te zakken, boven de zee blijven hangen. Om 23.45 uur hebben we nog er nog foto's van staan te maken op de boulevard van Reykjavik naar Seltjarnarnes en we waren niet de enigsten. In het appartement nog even wat gedronken en toen snel gaan slapen.