Back from the Blast Zone

Vanmorgen leek het prachtig weer toen wij in Port Angeles naar de supermarkt reden, maar toen we na een kwartiertje weer buiten kwamen was het helemaal nevelig. De mist kwam vanaf zee opzetten en binnen 10 min. was er geen zon, zee of bergen meer te zien. Eenmaal op weg bleek het mee te vallen en hoewel we lang naast een baai bleven rijden klaarde het steeds verder op tot we de zon weer zagen. Dat was dus het weer van vandaag: bewolkt met zonnige perioden. In de zon was het heerlijk maar in de schaduw toch nog behoorlijk koel.

Rond het middaguur waren we al goed op weg naar Mount St. Helens National Volcanic Monument. In Silverlake hebben we het eerste Mount St. Helens Visitor Center bezocht en daar een film bekeken van zo'n 22 min. over de achtergronden en de gevolgen van de uitbarsting van de vulkaan op 18 mei 1980. Vanaf het Center heb je al een mooi uitzicht over de vallei maar we hadden nog geen idee waar Mount St. Helens nu precies lag. Dat kwam ook omdat de top op dat moment helemaal in de wolken lag, anders hadden we dat niet kunnen missen. Bij het Center was ook een picknickplaats waar we maar meteen van de gelegenheid gebruik hebben gemaakt om te lunchen. Ondertussen moest ook het informatiekrantje nog even worden bekeken. Ook hadden we een plattegrond met daarop alle uitzichtpunten e.d. meegekregen en die kwam wel van pas. Langs de weg naar Johnston Ridge Observatory zijn in totaal 5 Visitor Centers, waarvan 1 Forest Learning Center. Bij elk van deze Centers is er een plek met uitzicht op de vulkaan. Maar hoe hoger je komt hoe indrukwekkender het wordt. Tussen het Hoffstadt Bluffs Visitor Center en het Forest Learning Center kom je ineens een bordje tegen: Entering the Blast Zone.

Tot die tijd heb je niet echt het gevoel dat het landschap erg gaat veranderen. Er staan erg veel bomen en er bloeien bloemen. De natuur ziet er mooi uit, alleen als je beneden naar de rivierbedding kijkt zie je daar sporen van grote water- en modderstromen van een hele tijd geleden. Nadat je de blast zone bent ingereden valt je ineens op dat de bomen allemaal ongeveer even groot zijn en dat er overal bordjes bij staan wanneer ze zijn aangeplant bv. 1982, 1983 enz. Ook zie je hier en daar dode boomstammen staan en liggen tussen de nieuwe aanplant. Op de uitkijkplek bij het Forest Learning Center kunnen we door de verrekijker een grote groep Elk (edelherten) bekijken op een graslandje aan de rivier. Dat was erg mooi om te zien, maar op de foto zie je er niks van tenzij je hem tig keer uitvergroot.
Bij het Coldwater Ridge Visitor Center op zo'n 1000 m hoogte begint het ernst te worden. In de verte kun je hellingen vol omgevallen en nog staande afgeknapte boomstammen zien. Ook kijk je van hier al op het maanlandschap rondom de vulkaan en de grote krater aan de noordkant. Alleen lag die op dat moment nog praktisch helemaal in de wolken. Wij hopen dat we er toch maar een beetje van te zien zouden krijgen natuurlijk. Beneden Coldwater Ridge ligt Coldwater Lake dat gevormd is na de uitbarsting van Mount St. Helens, 27 jaar geleden.

Aangekomen op het hoogste punt (vanaf de westzijde gezien dan) op Johnston Ridge Observatory heb je normaal gesproken een goed zicht op de krater (weer en wolkenpartijen daar gelaten). Als je wilt weten hoe Mount St. Helens er voor de uitbarsting uitzag, moet je even kijken op: http://www.fs.fed.us/gpnf/mshnvm/

In het Observatory hebben wij weer naar een film gekeken die nog wat meer toe te voegen had aan het hoe en het waarom van de uitbarsting destijds. Ook hebben we nog een praatje van een van de rangers gevolgd dat meer ging over de uitbarstingen die er vanaf 2004 weer plaatsvinden in de krater. Zo steek je nog eens wat op hé. In het kort: in 1980 zijn 59 mensen omgekomen op en rond de vulkaan en dat alleen omdat het op een relatief vroeg tijdstip én op zondagochtend (08.32 uur) plaatsvond. Zou het maandagochtend geweest zijn, dan zouder er alleen al meer dan 1000 houthakkers in het gebied aan het werk zijn geweest want op dat moment werden de bossen uitgedund. Vanaf febr. 1980 wist men al dat er wat aan de gang was in de vulkaan want op de noordzijde groeide een soort bult gevuld met magma. Door een aardbeving precies onder de vulkaan storte deze noordzijde in en veroorzaakte een reusachtige landverschuiving waardoor de rest van de uitbarsting in gang werd gezet. Van 1980 tot 1986 werden er in de krater van de vulkaan regelmatige uitbarstingen waargenomen die een soort dome bouwden van lava, as en gesteente. Daarna werd het stil in de vulkaan. Er werd een hoefijzervormige gletscher gevormd rondom de dome. Een vreemd gezicht een gletscher in een krater, maar hij ligt er echt. Vanaf 2004 zijn er echter weer volop kleine aardbevingen en uitbarstingen in de krater. Niet zoals in 1980 maar van een andere grootte, echter is er wel volop activiteit. Vanaf 2004 wordt nu momenteel de 7e dome gevormd en elke 30 seconden groeit die met een pickup lading lava e.d. Ook zie je stoom ontstnappen door het water dat door de kratervloer heensijpelt en dan in aanraking komt met het magma en daardoor verdampt. Zo is er nog veel over te melden maar dit stukje wordt dan wel veel te lang.

Vanavond hebben we gegeten bij een restaurantje hier vlakbij het Super-8 Motel in Kelso waar we vannacht logeren en daarna de hotels gereserveerd voor de komende 3 dagen. Achtereenvolgens in Boise, Salt Lake City en Moab.
Untill the next time, maar weer!